Tips van de Huisarts

Wie kijkt er uit naar bloedonderzoek? Het idee van een prikje in de elleboog waarbij een buisje bloed afgetapt wordt, is voor genoeg mensen een reden om het doktersbezoek nog even uit te stellen. En als ik heel eerlijk ben, hou ik er zelf ook niet van. Het voelt zó onnatuurlijk om een strakke band om je bovenarm te krijgen, waarna een onbekend persoon met een naald in je elleboog gaat wroeten.

‘Ik word er niet goed van dokter, ik heb me al drie dagen ziek gemeld. Kan ik niet een kuurtje krijgen?’ Twee verwachtingsvolle ogen staren me aan, boven de druipende neus. Een foto van opgehoest geelgroen slijm op de mobiel wordt aan me getoond, om meer kracht bij de vraag te zetten. ‘Ik zie het’, antwoord ik terwijl ik een korte blik werp op het niet al te fraaie plaatje, ‘laten we maar eens wat gaan nakijken’.

Waar de ene vrouw nooit last heeft van een blaasontsteking zie ik de andere vrouw om de haverklap terugkomen met een irriterende buikpijn, kleine beetjes plassen en/of een pijnlijke urinestraal. Uiteraard komt het moment van deze blaasklachten altijd verkeerd uit. Net aan het begin van de vakantie of voor de zoveelste keer in het weekend… dan toch maar weer een kuurtje via de huisartsenpost aanvragen?

Met mijn koffer, een geprint visitebriefje en een pen in mijn hand loop ik een verzorgingstehuis binnen. Wachtend op de lift vang ik een gesprek achter mij op. Twee dames, boven de tachtig, bespreken het telefonisch contact met de huisarts van een dag eerder. ‘Ik kom niet meer vooruit, gaf ik hem aan’, vertelt de dame die langzaam richting de lift loopt met een stok in haar hand en een bol getrokken rug. ‘En weet je wat hij toen zei?’, vervolgt ze. ‘Nou?’, kijkt de andere dame haar nieuwsgierig aan. ‘Heeft u al een paracetamol geprobeerd…?’, met een harde toon en enige verontwaardiging komen de woorden uit haar mond. Ik wend mijn blik af en probeer mijn koffer te verbergen tussen mijn lichaam en de lift. Zou ze mij hebben gespot?

Het is een bijzonder systeem, van mond tot kont, dat dagelijks ons voedsel omzet tot een welgevormde hoop van restjes. Het darmstelsel zou zichzelf bij een sollicitatie kunnen omschrijven als een harde werker, gericht op productie draaien en een tikkeltje gevoelig. Hoe houden we deze werknemer in ons lichaam zo gemotiveerd mogelijk? Het is belangrijk om zijn talenten en tekortkomingen op een rijtje te gaan zetten.

We kennen deze nachten allemaal: om tien over drie in de ochtend plots wakker worden en daarna elk uur op het klokje voorbij zien komen totdat de wekker gaat om half zeven. Vermoeid stap je uit bed. Het wazige gevoel in je hoofd houdt aan tot de lunchpauze en trekt daarna langzaam weg. De avond breekt aan. Nog even de laatste voorbereidingen en dan wordt het weer tijd voor de welverdiende nachtrust. Flashbacks van de vorige nacht komen naar boven. Het zal toch niet weer gebeuren?